Rozdział 9

~~~~~~~~Ola~~~~~~~~

            Razem z Niall’em postanowiłam poszukać Mai na własną rękę. Ruszyliśmy w stronę parku… Chłopak przyznam szczerze zachowywał się inaczej niż inni chłopcy… Był taki szczery i czuły no i oczywiście przystojny. Ale nie to w tej chwili było najważniejsze, szukaliśmy Majki. Nagle w moje oczy rzuciła się jej sukienka.:
- MAJKA.! –Krzyknęłam
Oboje podbiegliśmy:
- Czego tu chcecie.!?- Przywitała nas chłodno.
- Szukamy ciebie od kilku godzin.! – Zdenerwował się blądyn- Myślisz, ze to tak fajnie jak ty sobie tu siedzisz, a wszyscy ciebie szukają.?!
- Noo przepraszam, tak.!?- Spojrzała na nas.- Zresztą nie jesteście moimi rodzicami.!- W tym Momocie poleciała jej łza po policzku.

~~~~~~~~Niall~~~~~~~~

             Nie wiedziałem co mam o tym wszystkim myśleć. Dlaczego Maja płacze.!? O co do cholery w tym wszystkim chodzi.!??!?
- Już spokojnie. Przepraszam- Zaczęła Olcia.- Opowiesz mi co się stało.?
- W domu, dobrze.?- Powiedziała łkając. – Bo wrócimy już do domu, prawda.?
-  Co się stało, że nie chcesz już u nas być.?- Zapytałem zasmucony. Wiedziałem, że to oznacza powrót dwóch dziewczyn do swojego domu.
- Pokłóciłam się z Louis’em.- Przyznała zakrywając twarz w dloniach i zaczynając już płakać na poważnie.

- Wiesz co Niall. Ja wrócę z Mają do domu, ale bym miała ogromną prośbę bym mogła jutro wpaść po rzeczy.? Nie za bardzo chce mi się dzisiaj.?- Powiedziała do mnie Ola.

- Taak… Jasne…- Odpowiedziałem i zacząłem odchodzić od miejsca w, którym jeszcze przed chwila stałem.

- Niall.! Co się stało.?- Zapytała mnie brunetka.

- Może kiedyś zrozumiesz.- Uśmiechnełam się sztucznie.- Ja już idę. Paa…
- Paaa…
~~~~~~~~Maja~~~~~~~~

            Bylam już w domu… w końcu… w SWOIM domu. Nie wiem czemu tak przeżywam tą kłótnię. Przecież to zwykły chłopak poznany kilka dni temu… Przystojny chłopak. Matko boska, co się ze mną dzieje.?
-Pogadamy.?- Zapytała mnie siostra.

- Musimy.?

-Musimy. –Jak zwykle musi być stanowcza.- Co cie tak kręci w środku.? Powiedz.

- Szczerze.? Sama nie wiem. Pokłóciłam się z Lou nie wiadomo o co. I nie wiem czemu to przeżywam.

- Może…. Coś do niego czujesz.- Uśmiechnęła się.

- NIE.!- Dlaczego ja tak zaregowałam.

- Może kiedy indziej porozmawiamy, hę.?

- Taak. To dobry pomysł.- Próbowałam się uśmiechnąć. Nie potrafiłam…

            Siedziałam na łóżku … Nie wiedziałam co w tej chwili zrobić. Może ja naprawdę się zakochałam.? Nie, to niemożliwe. Ale jak na razie nie pójde tam, po prostu nie pójdę.

~~~~~~~~Ola~~~~~~~~

            Było już późno. Nie miałam ochoty iść spać mimo, ze moja siostra już przynajmniej od godziny słodko śni.  Włączyłam telewizor, wszędzie mówili o sławnym zespole, jakim.? One Direction. Robi to się nudne, ale gdy widzę blądyna mam motylki w brzuchu. Może to ja się zakochałam w Horanie, a nie Maja w Lou.? Sama nie wiem. Naglę mój telefon zaczął wibrować… Dostałam sms’a o treści: ,,Możemy się spotkać.? Niall Xx”. Uśmiechnęłam się sama do siebie i odpisałam zgadzając się na spotkani. Ubrałam się w luźne, czarne dresy oraz w fioletowa bluzkę (A może to była bluza.?) Na koniec założyłam czapkę na głowę i kujonki   

Gdy wychodziłam z domu zamykając drzwi, ktoś powiedział :”Cześć”. Matko boska jak się przestraszyłam.!
- Niall.! – Krzyknęłam.

- Przepraszam.- Uśmiechnął się do mnie.- Stęskniłem się za tobą.

- Naprawdę.? Czy tylko tak mówisz.?

- Naprawdę. Dlatego chciałem się z tobą zobaczyć.
- Gdzieś się przejdziemy.? Może znowu do parku.?- Zaproponowałam.

- Możemy iść.
            Szliśmy tak w stronę pięknego parku gdzie latem roi się od dzieci. Teraz było pusto.. Listopad 23 w nocy. Czego ja oczekiwałam.?
- Wiesz, że ślicznie wyglądasz.?- Zapytał mnie chłopak.

- Ty też jesteś….- Zaciełam się.

- Jaki.?- Przeraziłem się.

- Nie przestrasz się, ale ja chyba coś do ciebie czuje.- Powiedziałam nieśmiała.

- Naprawdę.?

- Taak. Jak chcesz mogę już iść. Zniknąć. Upokorzyłam się tylko.- Zaczęłam odchodzić.

- Nie.! Ola, zaczekaj.!

 Odwróciłam się, chłopak był smutny, lecz po chwili do mnie podbiegł.

- Ja też … Coś do ciebie czuje. Od początku jakoś tak mi się spodobałaś. Teraz poznałem cie lepiej, chociaż były to tylko dwa dni, ale jestem pewny, że cię kocham.
- Naprawdę.? – Spojrzałam mu prosto w oczy.

- Naprawdę.

             Przytulił mnie. Trwaliśmy tak jakoś dziesięć minut.

- Choć odprowadzę cie do domu.

- Ale na pewno.? Może lepiej będzie jak ja ciebie odprowadzę. Jeszcze ktoś ciebie napadnie jak będziesz wracał.- Mówiłam całkiem szczerze.

- A jak ciebie ktoś napadnie.?

- Hmmm… To może dzisiaj zanocujesz u mnie.?

- No nie wiem… Jedna noc. No dobrze, ale nie będę przeszkadzał.?

- Ty mi nigdy nie będziesz przeszkadzał.- Pocałowałam Niall’a w policzek.

***

~~~~~~~~Niall~~~~~~~~

             Kładłem się spać. Nie mogłem zapomnieć o tym co się dzisiaj stało. Ja naprawdę się jej podobam.?

Nie mogę zasnąć. Idę porozmawiać z brunetką. Zapukałem do jej pokoju, nikt nie odpowiadał, ale mimo to wszedłem Tam. Ujrzałem słodko śpiącą Olę. Naprawdę one jest… taka piękna.! Usiadłem koło niej na łóżku i lepiej przykryłem dziewczynę. Położyłem się obok. Nagle zrobiłem się taki senny… Padłem.

             Nad ranem usłyszałem czyjś donośny głos. Nie był to głos brunetki.

- Matko, czy wy ze sobą….!?- Wrzeszczała Majka.

- Uspokój się.! Już nie raz Niall obok mnie spal.- Próbowała wytłumaczyć Olcia.

- Ale na pewno.?- Zapytała już uspokojona siostra Oli.- A kiedy ty masz tą bitwę kapel czy jak to tam.?
- No właśnie tak się cieszyłaś. – Dopowiedział blondyn.

- Niestety musieliśmy odwołać swój występ na ,,Top English”. Przecież ja gram na gitarze również, a przecież mam rękę w gipsie.

- No taak.- Powiedział chłopak. A dzisiaj chyba ściągają ci gips, no nie.?

- No właśnie.- Ucieszyłam się. Miałam już dość tego białego kamienia na mojej ręce.

- Z kim pojedziesz.?- Zapytała podejrzliwie siostra Oli.

- Ja z tobą pojadę jeśli tylko chcesz.- Powiedział Horan.

- To szykujmy się i jedzmy.

~~~~~~~ Ola~~~~~~~

            Jechałam już do domu blondyna. Z moją ręka było praktycznie wszystko w porządku. Kość nie była jeszcze do końca złożona dlatego miałam jeszcze rękę w bandażu, a tak pyzatym było okk.

- A na pewno wszystko w porządku z ręką.? Nie wiem czy był to dobry pomysł, żeby ci ściągali ten gips.

- Na prawdę. – Spojrzałam Niall’owi  prosto w oczy.- Jedynie troszkę boli jak zginam, ale jest świetnie w porównaniu do pierwszego dnia ze złamaniem.

Chłopak z auta. Ja również chciałam wyjść, aby dojść do willi chłopaków lecz blondyn wziął mnie na ręce i zaniósł jak małe dziecko.

- Niall.! Puszczaj.!

- Muszę pilnować mojej kochanej żeby znowu z ręką sobie czegoś nie zrobila.- Uśmiechnął się łobuziarsko.

- Niall, proszę pójść.- Chłopak puścił mnie.

Weszliśmy do przedpokoju.

- Mam pytanie…- Zaczął nieśmiało.

- Wal prosto z mostu.- Uśmiechnęłam się szczerze. Tylko przy nim czułam się taka… Radosna.

- Czy mógłbym cie… pocałować.?

- Hmmm… A czy ja zasługuję na pocałunek takiego przystojniaka.?

- Nie wiem czy ja zasługuje…

 W tym momencie nasze usta się zetknęły. Było cudnie staliśmy tak i całowaliśmy się. Nic  w tej chwili nie było ważniejsze niż trwanie w pocałunku z blondynem. Czas jakby stanął. Gdy nagle usłyszeliśmy mnóstwo oklasków.

- No Niall.!- Krzyknął Liam.- Widzę, że się odważyłeś.

- Staaary, gratulacje.!!!- Wtrącił się Zayn.

- Taak, dzięki.- Horan podrapał się po głowie.

- Jesteście razem.?- Zapytał się Harold.

Oboje spojrzeliśmy na siebie.

- Emmm…- Tylko to zdołał z Sb wydusić chłopak.

- Sami do końca nie wiemy- Przyznałam tym razem ja.

- Nie chce do niczego zmuszać, ale macie minute na podjęcie decyzji. Taka zabawa.- Zaśmiał się Harry.

Znów spojrzałam się na blądyna. Próbowałam wyczytać z jego mimiki twarzy czy tak czy nie. Nie udało mi się.

Niall naglę klęknął przede mną i  zaczął mówić.:
- Czy chciałabyś zostać moją dziewczyną.?

- Tak.- Odpowiedziałam szczęśliwa.

Rozległy się brawa. Wspaniałą chwilę przerwał mi Lou.

- Możemy porozmawiać.?

- Taak jasne.- Uśmiechnęłam się do Horana a ten odwzajemnił mój gest tym samym.

Poszliśmy do drugiego pokoju i tam zaczął.:

- Czy Maja dalej jest na mnie obrażona.?

- Sama nie wiem… Może inaczej ONA nie wie. Naprawdę to przezywa.

- Naprawdę.?

- Taak. Ale chyba troszkę jest na ciebie zła.

- Ehh… Dzięki.